Ne kadar da sahte insan var şu dünya da.
Ne kadar iki yüzlüleri var.
Ne kadar hayal kırıklığı.
Parçalanmış kalpler.
Karşılıksız sevenler.
Gidenler, Kalanlar.
Ve hiç unutamayanlar.
Ne kadar çok var.
İnsanlar çok yorgun. Benim gibi.
Kimsesiz. Çok yalnız.
Oysa bu kadar yalnızlar varken, biz yalnızlar birbirimize tutunsak, hayat bu kadar da zor olmayacak muhtamelen.
Fakat çoğumuz yalnızlığımızı sevgili denmişiz çoktan. Ve onuda kaybederiz diye korkar olmuşuz. Aslında acınacak bir durum bu. İnsanlara güvenememek. Herkesden şüphe duymak. Mesela ben bu durumdayım. Ve çoğu zaman yalnızlığım yetmiyor bana. Bir dosta ihtiyac duyuyorum. Omzuna başımı koyup ağlayabileceğim. Gözü kapalı güvenebileceğim. Lakin bu bok çukuru olmuş dünyasında HİÇKİMSEYE GÜVENEMEYİZ.