Pardon! çok özür dilerim, fazla zamanından çalmak istemiyorum...
Düşündüm beni görmek zorunda değilsin kimse kimsenin gözlerine bakıp konuşmaz; yüreğini dinlemeye yanaşmaz dedim içimden. Görmek ya da dinlemek zorunda olmadığını anladım. Ayrınıtlara takıldığımı farkettim, anladımki yine hata yapmışım. Herkes benim gibi düşünmek zorunda da değil dedim kendi kendime; öfkelendim. Kalemini çok sevdiğim Zeynep ablam doğum günü mesajında; benim için yazmıştı bu sözleri.
"Bir isteğim de, senin boynu bükük yüreği kırık satırlarının iyileşmesi… Duvarlar duyar." demişti. Satırlarımın boynu neden bükük? sanırım yarım kalmışlık (: artık alıştım, ama az kaldı sabrediyorum. Ay ışığının romantizmini yaşayabileceğim kadınlar tanıyamadım. Yaşça benden büyük olan insanlar dahi, benim kadar olgunluk gösteremedi çoğu zaman. Sorunun bende olabileceğini de düşündüm, ama olmayınca olmuyor demek ki! Yoksunluk kelimesine hangi açıdan bakarsam bakayım, içindeki tek bir anlam benim duygularımı karşılıyordu. "Aşk yoksunuydum". Neyseki yarama merhem süren arkadaşlarım var. İyi ki varlar. (:
Tekrar özür dilerim; değerli vaktini çaldım.....