Malum yarın tatil olduğundan, sahur kahvaltısını hazırlamak bana kaldı. Anacım zaten hafta içi herşeyi hazırlayıp beni öyle uyandırıyo, ee hafta sonuda ben hazırlayayım.. (: diyerekten nasılsa yarın işte yok; sahura kadar film izlerim davulcu tınlamaya başladığında da başlarım hazırlıklara. (Film "Cell 211" Ne kadar vurdulu - kırdılı kanlı - manlı olsada mahkumlara hak verdim, adamlar mahkum oldukları sürece daha iyi şeyler istiyorlar. Sonra düşündüm adamlar katil! bilemedim şimdi film bittiğinde karar vereceğim. )
Neyse efem gittim mutfağa çay için kettle doldurdum suyu; kettle bozulmuş sayın seyirciler... Ne zormuş kettlesız çay demlemek. :D Çay suyu kaynarken bir yandan da domates salatalıkları soymaya başladım.
Gelelim ana yemeğimize... (:

 Canınız çekebilir ama bu saatte yapacak birşey yok. :( özürdilerim sizlerden.
Annemle oturduk masaya yiğiyoruz yemeğimizi, bi ara farkettim peynir tabağındaki küçük peynir kırıntılarını topluyorum ve nasıl mutlu oluyorum anlatamam. Demekki çok küçük şeylerle mutlu olabiliyorum.
Mesela otobüste birine yer verdiğimde de mutlu oluyorum, birilerinin yüzünü güldürdüğümde de mutlu oluyorum, yardımlaşırken mutlu oluyorum.. gibi gibi...
Mutluyum, sol yanım umutlu...




Küçük şeylerden mutlu olmak, hayatı keyfe dönüştürmek bu kadar kolayken nedense hepimizin gözü büyük mutluluklarda. Daha büyük bir evim olsa, son model telefonum olsa..
Bunun hayalini tabiki kuralım ama ömrümüzü de bu amaçlar için feda etmeyelim.
Mutluluğu; sevdiğimiz insanın bize sağlamsı gereken bir olgu olarak görüyoruz. Halbuki mutluluğumuzu sağlamakla yükümlü tek insan biziz.
Sizlere iyi geceler, günaydınlar, tünaydınlar, iyi okumalar...
Ben yarım kalan filmime dönüyorum...    (: